Willi Apel to postać o bogatej biografii, która wpisała się w historię muzyki jako wybitny muzykolog. Urodził się 10 października 1893 roku w Chojnicach, a swoje życie zakończył 14 marca 1988 roku w Bloomington, w stanie Indiana.
Jego życie i praca naukowa podkreślają niemalne korzenie i specjalizacje w dziedzinie muzykologii, które miały istotny wpływ na rozwój badań nad muzyką w Ameryce.
Życiorys
W latach 1912–1914 Willie Apel prowadził studia z zakresu matematyki w Bonn oraz Monachium, a następnie, w okresie od 1918 do 1921 roku, na Uniwersytecie Berlińskim. Ponadto uczęszczał na lekcje gry na fortepianie, ucząc się od takich mistrzów jak Leonid Kreutzer, Edwin Fischer, Bruno Eisner oraz Carl Adolf Martienssen. Warto zaznaczyć, że w dziedzinie muzykologii był samoukiem.
W swojej karierze akademickiej uczył matematyki i muzyki w Wickersdorf (lata 1922–1928) oraz Berlinie (1928–1936). Jego wysiłki zakończyły się uzyskaniem stopnia doktora filozofii na berlińskim Uniwersytecie Humboldtów w 1936 roku, w wyniku czego obronił pracę pt. Accidentien und Tonalitat in den Musikdenkmalern des 15. und 16. Jahrhunderts. W tym samym czasie podjął decyzję o emigracji do Stanów Zjednoczonych.
W Stanach Zjednoczonych prowadził wykłady w Longy School of Music w Cambridge, Massachusetts, w latach 1936–1943, a także na Uniwersytecie Harvarda i Radcliffe College w okresie 1938–1942. Dodatkowo, od 1937 do 1950 roku pełnił rolę wykładowcy w Boston Center for Adult Education w Bostonie. Jego kariera akademicka obejmowała również lata 1950–1963, kiedy to był profesorem muzykologii na Uniwersytecie Indiany w Bloomington.
Twórczość
Muzyka dawna była głównym obszarem zainteresowań tego utalentowanego badacza, który zyskał reputację jako jeden z czołowych ekspertów tej specjalizacji. Jego dorobek naukowy obejmuje wiele istotnych publikacji, które przyczyniły się do rozwoju wiedzy w tej dziedzinie.
Do najbardziej znaczących prac należy The Notation of Polyphonic Music 900–1600 opublikowana w Cambridge w 1942 roku. Kolejnym ważnym tytułem jest Harvard Dictionary of Music, wydana w Cambridge w 1944 roku, która doczekała się licznych wznowień. Dodatkowo, w 1958 roku pojawiła się jego książka Gregorian Chant z Bloomington.
Warto również wspomnieć o publikacji Die italienische Violinmusik im 17. Jahrhundert, wydanej w Wiesbaden w 1983 roku oraz Historical Anthology of Music, której był współautorem razem z A.T. Davisonem, a która ukazała się w dwóch tomach pomiędzy 1946 a 1950 rokiem.
W swoim dorobku miał także szereg wydawnictw źródłowych oraz praktycznych, jak również dwie kluczowe prace dotyczące pianistyki: Masters of the Keyboard wydaną w Cambridge w 1947 roku oraz Geschichte der Orgel- und Klaviermusik bis 1700, która ukazała się w Kassel w 1967 roku.
Przypisy
- a b c The Hutchinson Concise Dictionary of Music. London: Routledge, 2014, s. 24–25.
- a b c d e Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 46.
- a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 59–60.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Ryszard Kruza | Janusz Jutrzenka Trzebiatowski | Zbigniew Lewandowski (muzyk) | Elisabeth RongetOceń: Willi Apel