Franciszek Michalski to postać, która wywarła znaczący wpływ na życie duchowe Pomorza. Urodził się 20 maja 1867 roku w Chojnicach, a zmarł 20 października 1935 roku w Pelplinie.
Był niemieckim duchownym katolickim, który pełnił wiele ważnych ról w swojej karierze. Jako kanonik kapituły katedralnej w Pelplinie, przyczynił się do rozwoju lokalnego Kościoła.
Oprócz tego, był proboszczem parafii św. Brygidy w Gdańsku, gdzie miał możliwość oddania się pracy duszpasterskiej oraz budowania wspólnoty wiernych.
Życiorys
Franciszek Michalski urodził się w rodzinie chojnickiego kupca, Jana i Marii z domu Eschner. W latach 1876–1886 edukował się w gimnazjum w Chojnicach. Po uzyskaniu matury w 1886 roku podjął studia teologiczne we Wrocławiu, które kontynuował w Monachium, Bonn oraz w Pelplinie, gdzie wznowiono seminarium po okresie kulturkampfu. Po trzech latach nauki w poznańskim seminarium przeniósł się w 1890 roku do Münster.
W Münster zgłębiał historię Kościoła, a 31 maja 1890 roku otrzymał święcenia kapłańskie. W dniu 7 marca 1892 roku uzyskał stopień doktora teologii, broniąc rozprawy na temat Sylwestra Prieriasa, dominikanina z przełomu XV i XVI wieku (De Silvestri Prieriatis Ord. Praed. magistri sacri palacii [1456-1523] vita et scriptis). Czas wakacji spędzał na posłudze kapelańskiej wśród polskich emigrantów w Westfalii, był również kapelanem w Meppen.
Po powrocie do diecezji chełmińskiej z dyplomem doktora teologii, rozpoczął pracę jako wikariusz w Świeciu, a następnie w gdańskiej parafii św. Mikołaja. W 1894 roku został profesorem filozofii i historii Kościoła w seminarium w Pelplinie. W tym okresie współpracował z wielokrotnie wznawianym dziełem Kirchenlexicon, które publikowano w Fryburgu Bryzgowijskim; opracowywał hasła dotyczące Sylvestra Prieriasa, Sambii oraz tumulcie toruńskim.
W 1899 roku powrócił do duszpasterstwa, obejmując pod koniec stycznia probostwo Kaplicy Królewskiej w Gdańsku. W kwietniu 1907 roku został proboszczem parafii św. Brygidy, gdzie zorganizował chóry dziecięce w obu parafiach. W latach 1916–1919 piastował funkcję dziekana Dekanatu Gdańsk I. Angażował się w pomoc dla Szpitala Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku, a podczas I wojny światowej przewodniczył jego radzie administracyjnej.
Franciszek Michalski jest również autorem modlitewnika „Lobt Christ den Herrn”, wydanego w 1910 roku, ozdobień kalendarza katolickiego (Kirchenkalender des Dekanats Danzig) w latach 1907-1911. Odbył wiele podróży po Europie, Ameryce Północnej oraz północnej Afryce, a w 1910 roku towarzyszył biskupowi warmińskiemu Augustinusowi Bludau w pielgrzymce do Ziemi Świętej.
W grudniu 1919 roku został kanonikiem gremialnym kapituły katedralnej w Pelplinie, co spotkało się z krytyką polskiego pisma „Pielgrzym”, które zarzucało mu powiązania z Partią Centrum. W 1933 roku, z nominacji Piusa XI, otrzymał tytuł papieskiego prałata domowego. Zasiadał w chełmińskiej kurii biskupiej jako radca konsystorza, kurator kasy biskupstwa oraz sędzia prosynodalny (później synodalny) w Biskupim Sądzie Duchownym. Był także dyrektorem szkoły organistowskiej. W 1928 roku został członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu.
Zmarł 20 października 1935 roku w Pelplinie, a jego ciało spoczywa w miejscowej katedrze.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Florian Czerwiński | Zbigniew Radwański | Antoni Klawiter | Carl Blumwe | Edmund Homa | Kasper Geschkau | Andrzej Masłowski | Edward PoppekOceń: Franciszek Michalski (kapłan)